Lang geleden knoopten een paar knappe koppen wat computers aan elkaar en het internet was geboren. Op dat internet kon eigenlijk alles geplaatst worden. Dat is lange tijd zo gebleven, en feitelijk is het, in Nederland, nog steeds zo. Soms maakt de overheid een foutje door bijvoorbeeld een cartoonist van zijn bed te lichten, maar goed, kleinigheidjes hou je altijd. Er zal wel altijd een spanningsveld bestaan tussen wat de overheid vindt dat mag, en wat de opdrachtgevers van de overheid (wij dus) vinden dat mag.
Dat is op zich al raar, maar nog raarder is eigenlijk de populariteit van dingen als Twitter en Facebook. Dit soort sites bieden eigenlijk niets nieuws ten opzichte van het internet zelf. Je kan makkelijk zelf een site maken en daar je foto’s van je eten op gooien, en een site als dit aanmaken voor je ontzettend geestige kwinkslagen. Je kan links aanmaken voor je vrienden et voila. Het wereldwijde web zoals het vroeger was. Vrijheid blijheid, op je eigen site kan en mag je alles. Toen kwam Facebook. Facebook is eigenlijk een soort sub-internet op internet. Internet, maar dan eentje waar je gemuilkorfd op rond mag banjeren. Een stuk internet waar je niet alles mag zeggen en doen. Daarnaast heb je Twitter. Een stuk internet waar je niet alles mag zeggen en doen čn waar je dat ook nog eens in slechts 140 karakters moet doen. De populariteit van deze sites is bekend en ongekend. Totale anarchie is voor de meeste mensen dus toch te lastig, zij voelen zich blijkbaar veiliger of prettiger in een zwaar gemodereerde omgeving. Dat zou ook de populariteit van IOS verklaren. Ook Apple meent te moeten bepalen wat wel en niet goed is voor zijn gebruikers en de gebruikers vinden dat blijkbaar prettig.
