Gisteren heb ik m'n auto opgehaald. Hij was bij de dealer geweest voor een onderhoudsbeurt. Terwijl ik stond te wachten tot ik m'n sleutel weer in ontvangst mocht nemen, viel m'n oog op een kast, waarin allemaal in cellofaan verpakte kartonnen doosjes stonden. Ongeveer A4 formaat. Er waren verschillende doosjes, voor verschillende types auto, en voor groot en klein onderhoud. 'Misschien doe-het-zelf pakketjes ofzo,' dacht ik. Een boekje met aanwijzingen, hoe vervangt u een bougie, hoe tilt u het makkelijkst de motor uit de auto, dat soort dingen.
Groot was de verassing toen de receptionist me één van de doosjes gaf. 'Een kleinigheidje,' verzekerde hij me. Ah, geen doe-het-zelf pakketje dus. Een mooi miniatuurtje dan?
Thuis aangekomen klopte mijn hart toch redelijk vol verwachting. M'n auto had immers een grote onderhoudsbeurt gehad, dus dan zou ik vast ook het mooiste miniatuurtje krijgen. Een mooie old-timer leek me wel wat.
Ongeduldig griste ik het cellofaan van het 10 centimeter dikke hoge doosje, en opende de flap. Ik tuurde hoopvol in het doosje. Ik keek en vond een foldertje en een balletje. Een stressballetje. En dan nog niet eens zo'n fijne zachte, maar zo'n harde, met van die korreltjes erin.
Het foldertje was van een verzekeringmaatschappij die blijkbaar stress oplevert, maar het kon me niet echt meer boeien. Ik weet de naam niet eens meer. Het stressballetje is inmiddels al op.
